Direkt zum Hauptbereich

Der Alchimist

Der Alchimist nahm ein Buch zur Hand, das jemand, der mit der Karawane gekommen war, mitgebracht hatte. Das Buch hatte keinen Einband, dennoch konnte er den Autor ausmachen: Oscar Wilde. Beim Durchblättern fand er eine Geschichte über Narziss. Natürlich war dem Alchimisten die Sage des schönen Jünglings Narziss bekannt, der jeden Tag seine Schönheit im Spiegelbild eines Teiches bewunderte. Er war so von sich fasziniert, dass er eines Tages das Gleichgewicht verlor und ertrank. An jener Stelle wuchs am Ufer eine Blume, die den Namen Narzisse erhielt. Doch Oscar Wilde beendete seine Geschichte anders. Er erzählt, dass nach dem Tod des Jünglings Oreaden erschienen. Waldfeen, die statt eines Teiches mit süssem Wasser einen Tümpel voll salziger Tränen vorfanden. 

"Warum weinst du?" fragten die Feen.
"Ich trauere um Narziss", antwortete der Teich.

"Oh, das überrascht uns nicht, denn obwohl wir alle hinter ihm herliefen, warst du doch der einzige, der seine betörende Schönheit aus nächster Nähe betrachten konnte."
"War Narziss denn so schön?" verwunderte sich der See.

"Wer könnte das besser wissen als du?" antworteten die Waldfeen überrascht.
"Schliesslich hat er sich täglich über dein Ufer gebeugt, um sich zu spiegeln."

Daraufhin schwieg der See eine Weile. Dann sagte er: "Zwar weine ich um Narziss, aber dass er so schön war, hatte ich nie bemerkt. Ich weine um ihn, weil jedesmal, wenn er sich über meine Wasser beugte, meine eigene Schönheit in seinen Augen wiederspiegelte."

"Was für eine schöne Geschichte", sagte der Alchimist. 

- Paulo Coelho

Kommentare

Beliebte Posts aus diesem Blog

Ylli vogël lart në qiell

Ylli i vogël lart në qiell,   Duket porsi zjarr në pyll, Sipër dheut, lart qëndron,   Xixa-xixa xixëllon.   Disku i diellit kur perëndon, Nata hijen e lëshon, Ylli veten e zbulon,   Xixa-xixa xixëllon.   Drit' e yllit kur shkëlqen,   Udhëtarit ç'i pëlqen, Natën e errët kudo shkon,   Udhën vetëm s'e harron.   Natën djali kur shikon,   Sipër dheut, fort mendon, Mendt' e veta ç'i habit, Ylli i vogël se si ndrit. - Abetare

Poezi për Babain

Babi jonë i drejtë, puntorë Si një mbret, por pa kurorë Rrezaton fuqi dhe moral Është i dashur për gjithë familjar. Ke një jetë që preukopohesh Kurr s’të pash që po ankohesh Edhe pse linde dhe u rrite si fukara Sot gjdo anë të botës mundesh me pa. Jo vetëm mua, por të gjithve ne Na mësove dashurin për familjen dhe për atdhe Fjalët domethënëse si kushtetutë ditë për ditë Më e shpeshta: “Msim, msim natë e ditë, që të shohim pakës dritë.” Të gjithë e dim si na ke rritur Por gjithmonë ia ke arritur Me shumë mund dhe vështirësi Na ke sjell gëzim e harmoni. Lum prindërit që të rritën Të edukuan si asnjë tjetër Këtë të mirë po e trashëgonë Jo vetëm tek fëmijet e tu, por në gjdo kënd. Djal, burr, vlla, mixhë, dajë, shok dhe babë Në të gjitha rolet je shembullorë anë e mbanë Durimi arma jote më e madhe Edhe pse nuk din mirë me lujt valle (haha). Ndjem shumë dashuri për mundin tënd Gjithmonë ke përgjigjje për gjdo lëndë Një gjë d...

Fjalët e Qiririt

Në mes tuaj kam qëndruar E jam duke përvëluar, Që t'ua ap pakëz dritë, Natën t'ua bëj dritë. Do të tretem, të kullohem, Të digjem, të përvëlohem, Që t'u ndrinj mirë e të shihni, Njëri-tjetrin të njihni. Për ju do të rri të tretem, Ansjë çikë të mos mbetem, Të digjem e të qaj me lot, Se dëshirën se duroj dot.  Unë zjarrit nuk i druhem  Dhe kurrë s'dua të shuhem,  Po të digjem me dëshirë,  Sa të munt t'u ndrinj më mirë.  Kur më shihni se jam tretur,  Mos pandehni se kam vdekur;  Jam i gjall' e jam ndë jetë  Jam në dritët të vërtetë,  Unë jam në shpirtin tuaj,  Mos më kini për të huaj,  M'është falurë durimi,  Andaj po digjem si trimi,  Se ma k'ënda t'u bëj mirë,  Të mos mbeti n'errësirë.  Jakëni rreth meje rrini,  Flisni, qeshni, hani, pini,  Në shpirt kam dashurinë,  Pa digjem për njerëzinë,  Lermëni të përvëlohem,...