Direkt zum Hauptbereich

Der Alchimist

Der Alchimist nahm ein Buch zur Hand, das jemand, der mit der Karawane gekommen war, mitgebracht hatte. Das Buch hatte keinen Einband, dennoch konnte er den Autor ausmachen: Oscar Wilde. Beim Durchblättern fand er eine Geschichte über Narziss. Natürlich war dem Alchimisten die Sage des schönen Jünglings Narziss bekannt, der jeden Tag seine Schönheit im Spiegelbild eines Teiches bewunderte. Er war so von sich fasziniert, dass er eines Tages das Gleichgewicht verlor und ertrank. An jener Stelle wuchs am Ufer eine Blume, die den Namen Narzisse erhielt. Doch Oscar Wilde beendete seine Geschichte anders. Er erzählt, dass nach dem Tod des Jünglings Oreaden erschienen. Waldfeen, die statt eines Teiches mit süssem Wasser einen Tümpel voll salziger Tränen vorfanden. 

"Warum weinst du?" fragten die Feen.
"Ich trauere um Narziss", antwortete der Teich.

"Oh, das überrascht uns nicht, denn obwohl wir alle hinter ihm herliefen, warst du doch der einzige, der seine betörende Schönheit aus nächster Nähe betrachten konnte."
"War Narziss denn so schön?" verwunderte sich der See.

"Wer könnte das besser wissen als du?" antworteten die Waldfeen überrascht.
"Schliesslich hat er sich täglich über dein Ufer gebeugt, um sich zu spiegeln."

Daraufhin schwieg der See eine Weile. Dann sagte er: "Zwar weine ich um Narziss, aber dass er so schön war, hatte ich nie bemerkt. Ich weine um ihn, weil jedesmal, wenn er sich über meine Wasser beugte, meine eigene Schönheit in seinen Augen wiederspiegelte."

"Was für eine schöne Geschichte", sagte der Alchimist. 

- Paulo Coelho

Kommentare

Beliebte Posts aus diesem Blog

Ylli vogël lart në qiell

Ylli i vogël lart në qiell,   Duket porsi zjarr në pyll, Sipër dheut, lart qëndron,   Xixa-xixa xixëllon.   Disku i diellit kur perëndon, Nata hijen e lëshon, Ylli veten e zbulon,   Xixa-xixa xixëllon.   Drit' e yllit kur shkëlqen,   Udhëtarit ç'i pëlqen, Natën e errët kudo shkon,   Udhën vetëm s'e harron.   Natën djali kur shikon,   Sipër dheut, fort mendon, Mendt' e veta ç'i habit, Ylli i vogël se si ndrit. - Abetare

Patriota në këngë

Si femi e vogel kur isha, shume shpesh i degjojshmi edhe i kqyrshmi ne TV kenget per patriotat e medhej qe i ka kosova. I kendojshin shqiperis te madhe se kosova ka trima te medhej se do te luftojn per bashkimin kombetar dhe per shlirimin e shqiptarve. Nuk e di, diqysh edhe mua me pelqejke mendimi se jena diqka te veqant sikur qysh shkruheshin neper vargjet e kengeve, dhe kena kaq shume trima te ri, qe jan ne gjendje te japin jeten per atdheun e tyre te shejte. Kto kenge me jepshin, si te them me se miri, si nje dashuri me te madhe per Kosoven, jo vetem nje dashuri, por si nje frymezim per patriotizem. Vet arsyja qe blogu im i pare ben fjal per patriotizem, eshte mjaft deshmi se shume thelle me ka mbet kjo dashuri, frymezim dhe mall per Kosoven. Ne nje emision televiziv nje njeri i tha do fjal qe mu duken shume te qelluara. Tha se edhe nqofse kthehemi dhe shikojm historin e shqiptarve do te shohim se ne si popull kemi qen dhe jemi shume bujar, mireprits, te menqur, nje popull i bes

Fjalët e Qiririt

Në mes tuaj kam qëndruar E jam duke përvëluar, Që t'ua ap pakëz dritë, Natën t'ua bëj dritë. Do të tretem, të kullohem, Të digjem, të përvëlohem, Që t'u ndrinj mirë e të shihni, Njëri-tjetrin të njihni. Për ju do të rri të tretem, Ansjë çikë të mos mbetem, Të digjem e të qaj me lot, Se dëshirën se duroj dot.  Unë zjarrit nuk i druhem  Dhe kurrë s'dua të shuhem,  Po të digjem me dëshirë,  Sa të munt t'u ndrinj më mirë.  Kur më shihni se jam tretur,  Mos pandehni se kam vdekur;  Jam i gjall' e jam ndë jetë  Jam në dritët të vërtetë,  Unë jam në shpirtin tuaj,  Mos më kini për të huaj,  M'është falurë durimi,  Andaj po digjem si trimi,  Se ma k'ënda t'u bëj mirë,  Të mos mbeti n'errësirë.  Jakëni rreth meje rrini,  Flisni, qeshni, hani, pini,  Në shpirt kam dashurinë,  Pa digjem për njerëzinë,  Lermëni të përvëlohem,  Nuk dua më të ftohem,  Dua ta djek trupin' e